Twee weken terug kreeg ik een telefoontje: het ging over het opstellen van een brochure voor rouwbegeleiding.
Zoals altijd stelde ik voor om een (online) meeting te plannen.
Het doel? Samen de wensen en noden bepalen en daarna met een paar ideeën terugkomen.
Het verloop van dat gesprek? Lees maar mee:
Ik: “Bedankt dat je contact met mij hebt opgenomen voor de folder over rouwbegeleiding. Heb je al ideeën over de stijl of kleuren die je wilt?”
Potentiële klant: “Nee, eigenlijk niet. Ik ken hier niets van. Wat denk jij?”
Ik: “Voor zulke folders lijken rustige kleuren me ideaal. Ze brengen kalmte en troost. Wat vind je van zachte blauw- of groentinten? Misschien gecombineerd met wat foto’s van jezelf, kaarsen, en hoopvolle beelden?”
Potentiële klant: “Geen flauw idee, eerlijk gezegd. Ik begin bij nul.”
Ik: “Hmmm, we kunnen ook neutrale kleuren overwegen, zoals grijs of beige. Vertel eens, hoe ben je bij rouwbegeleiding gekomen?”
Potentiële klant: “Tja, lang verhaal. Zeg maar dat het vanzelf ging. Voelde gewoon goed, snap je?”
Ik: “Nee, niet echt. Ik vraag het anders: wat drijft je om rouwbegeleiding te doen? Persoonlijke ervaring, je opleiding?”
Potentiële klant: “Mijn drijfveer? Tja… Ik wil er zijn voor mensen, helpen waar ik kan. Hoe ik dat in woorden giet? Geen idee.”
🙄 Op dit punt krulden mijn tenen zich in mijn schoenen, en ik hoopte maar dat mijn rollende ogen niet zichtbaar waren 🙄
Ik: “Okeeee… Stel, je moet aan potentiële klanten uitleggen waarom ze voor jou moeten kiezen. Wat zeg je dan?”
Potentiële klant: “Moeilijk. Ik ben meer van de actie dan van de praat. Mijn kracht? Een luisterend oor bieden en echt begrip tonen.”
…
Ik zou hier verder op kunnen ingaan, maar aan het einde van het gesprek, dat net zo vaag bleef, stond ik voor twee keuzes: vriendelijk bedanken voor de opdracht of een berg onzin op papier zetten om haar diensten, persoonlijkheid en folder zo aantrekkelijk mogelijk te maken.
Guess wat ik heb gekozen?